Nieukrywane poczucie dumy, szczerej wdzięczności zakrapiane szczęściem, przy jednoczesnym poczuciu zażenowania, znacznie podwyższonym poziomie motywacji, determinacji i chęci do działania zdecydowanie funkcjonuje w moim osobistym słowniczku pod hasłem: „uczucia ambiwalentne” ;)
Tak więc, zanim przejdę dalej, spieszę żwawo z naszkicowaniem sytuacji, wyjaśnieniami i przedstawieniem stanu rzeczy, czyli już tłumaczę, o co chodzi i jak się sprawy mają. Otóż, odpowiadając na coraz częstsze, (przemiłe – za co serdecznie dziękuję) pytania osób zaniepokojonych malejącą blogową aktywnością Sztukultury, chciałabym wyjaśnić, iż wcale nie zasnęłam snem zimowo-wiosennym, jedynie zbierałam siły przed nowym rozdaniem. I tak oto wracam do Was z nowościami, zmianami i niespodziankami.
SZTUKULTURA już niebawem przywita Was taką samą porcją historii sztuki, ale okraszoną tym, co mi jeszcze w duszy piszczy. Uchylając rąbka tajemnicy, zdradzę, że razem słuchać będziemy skrzypienia teatralnych desek, powąchamy zapach papieru nowych książek i sprawdzimy, co do powiedzenia mają mistrzowie sztuki filmowej. Będzie więcej do oglądania, słuchania i myślenia o.
Będzie dużo ciekawiej.
Maria Twaróg || Sztukultura 